۲۰۰۷ نوامبر ۱۶, جمعه
پیام دل محبت‌دار قدیس یوسف
مارکوس، پسر عزیز من، امروز تو را و همه کسانی که با صداقت برای دعا به همراهت آمده‌اند برکت می‌دهم.
لازم است هر روز «جنگ» علیه وابستگی‌های خود، غریزه‌های درونی خود و عیب‌هایش انجام دهیم.
بزرگ‌ترین کار که انسان می‌تواند برای تسبیح و لذت بخشیدن به خدا انجام دهد اینست که هر روز جنگ با خودش را آغاز کند.
مردی که علیه عیب‌های خود، وابستگی‌هایش حتی اگر ایده‌ها، قضاوت‌ها و اندیشه‌هایش باشد، جنگ نمی�برد سرانجام قربانی خودش خواهد شد.
قدسیت واقعی این نیست که محبوب باشیم یا حتی احترام مردان را کسب کنیم.
قدسیت حقیقی با خود و عیب‌هایش جنگیدن است تا از همه چیز بی‌تابیده شود، برای خودش و دنیا مرده باشد تا تنها برای خداوند زندگی کند.
مردی که یک روز علیه عیب‌هایش جنگ می‌کند بیشتر سود می‌برد از آنکه کسی که تمام عمرش را با سرگرمی کردن خود با مخلوقات حتی با بهترین نیت‌ها سپری کرده باشد.
مردی که بسیار به سرگرمی خلقت مشغول است، کمتر دلبستگی به روحیش دارد. مردی که زیاد حرف می‌زند و با دنیا سرگرم است قطعاً بی‌دغدغه از روحش است و بنابراین درختان زهرآگین درون خود را نمیبیند.
روحانی جنگیدن علیه عیب‌ها، وابستگی‌هایش و خودخواهی‌اش را تمرکز می‌دهد تا بعداً آزادانه حقیقی باشد و به اتحاد با خدا، مریم بی‌عیبی و من ارزشمند شود. فقط پس از آنکه تاج آزادی را کسب کرده‌است، برای جلب دیگر روحان در همان مسیر بی‌تابیدگی و مرگ زندگی خود راهنمایی می‌کند تا آنها نیز تاج آزادی را بدست آورند.
دل محبت‌آمیز من آرزو دارد که جان‌ها را به اتحاد بزرگ با خدا برساند. اما تنها آن روحان را خواهد برداشتن که حقیقتاً در جنگ علیه اراده‌شان، خودخواهی‌شان، خودگراییشان و غرور درونیشان متعهد هستند.
ادامه دهید تا همه دعاهایی که به شما داده‌ایم بگوید و برای لطفی درخواست کنید که توده‌دار نباشیم [1] بلکه جنگ خوب را انجام دهیم، یعنی جنگ علیه اراده‌شان، وابستگی‌هایشان و خودخواهی‌اش.
تو را مارکوس با همه فرزندانش برکت می‌دهم که به من آرزو دارند و هر روز مرا جستجو می‌کنند".
[1] کسی که روحش ضعیف است؛ خجالت‌زده; بی‌باک؛ ترسناک؛ مسلح.