Οι Είκοσι Τέσσερις Ώρες του Πάθους του Κυρίου μας Ιησού Χριστού

Οι 24 ώρες του πικρού Πάθους του Κυρίου μας Ιησού Χριστού από τη Λουίζα Πικάρετα, την Μικρή Θυγατέρα της Θείας Βούλησης

† Δευτέρα Ωρα
Από 4 έως 5 μμ †

Τάφος του Ιησού. Η πικρή απομονωμένη της Μαρίας

Ετοιμασία πριν από κάθε ώρα

Ο Ιησού μου! Η πρώτη που σας πήρε στα γόνατά της μετά το λήμμα του Σταυρού είναι η θλιβερή Μητέρ σας. Στους χείρες Της κειμένου ο κεφαλής σας, γεμάτος με ακανθές. Ο πιο ευγενικός μου Μάμα! Μην θεωρείς ότι είναι κάτω από την αξιοπρέπεια σου να ανεχθείτε τη παρουσία μου. Κάνε δυνατό για μένα, ενωμένος μαζί σου, να αποχαιρετίσω τον αγαπημένο μου Ιησού.

Ναί, είναι αληθινό, με υπερβαίνεις σε αγάπη και σε τρυφερότητα για να αγγίξω το Ιησού μου. Αλλά θα προσπαθήσω να σας μιμηθείτε όσο πιο τέλεια γίνεται ώστε να κερδίσω την ευχαρίστησή Του σε όλα.

Με τα χέρια σου και τα δικά μου, αφαιρέσουμε τις ακανθές που περιβάλλουν το αγαπητικό του κεφάλι. Με τη λατρεία σας, η οποία προσφέρετε με την μεγαλύτερη ταπεινοφροσύνη και εύσπλαχνια, ενώνω τη δική μου.

Ουρανή Μάμα, ήδη προετοιμάζεται να πλύνεις με τα χέρια σου το αίμα από αυτά τα μάτια που κάποτε έδιναν φως του πνεύματος σε όλο τον κόσμο, αλλά τώρα είναι σκοτεινά και σβησμένα. Ω Μάμα, ενωμένος μαζί σου θέλω να εξιλέσω όλες τις αμαρτίες που η ανθρωπότητα έχει διαπράξει από την επιθυμία των ματιών.

Γλυκιά Μάμα, σε βλέπω να μελετάς το πρόσωπο του μαρτυρημένου σου Ιησού με δάκρυα και πόνο. Ενώνω τον πόνο μου και τα δάκρυά μου μαζί σου. Μαζί θα καθαρίσουμε αυτό το ιερότερο πρόσωπό Του από την αμαρτία. Θα λατρεύσουμε αυτό το πρόσωπο γεμάτο θεϊκή μεγαλειότητα, που εκστασιάζει τον ουρανό και τη γη, αλλά τώρα δεν δείχνει κανένα σημάδι ζωής.

Ας προσκυνήσουμε, Μητέρα μου, το ιερό και θεϊκό Στόμα Του, που έχει έλκυσε τόσο πολλά καρδιά με τον αρμονικό ήχο των λόγων Τού. Μητέρα, πιέστε τα χείλη σας σε αυτά τα φαιά και αναιμοδύνατα χείλη του Υιού σου, που ο θάνατος έκλεισε για πάντα.

Μητέρα, ας φιλήσουμε κι εμείς αυτές τις δημιουργικές Χέρες που έκαναν τόσο πολλά θαύματα για μας, αυτά τα τραυματισμένα χέρια που είναι ήδη ψυχρά και σφιχτά από τη νεκρική κρίση. Ας κατασφραγίσουμε το μοίρασμα όλων των ψυχών σε αυτές τις ιερές πληγές. Ο Ιησοῦς θα τα βρει πάλι στην ανάσταση, κι αφού τα έκλεισες στα στίγματα Του, δεν θα χαθεί ποτέ ξανά ψυχή. Μητέρα, ας προσκυνήσουμε αυτά τα βαθιά στίγματα στο όνομα όλων των ανθρώπων και για όλους τους ανθρώπους.

Ούρανε Μητέρα, ήδη ετοιμάζετε να φιλήσετε τα πόδια του πτωχού Ιησοῦ σου. Πόσα τρέμουλα είναι αυτά τα στίγματα! Οι κλωτσιές έχουν αποσπάσει μέρη της σάρκας και του δέρματος, κι το βάρος του ιερού σώματός Του έχει διαστείλει αυτές τις πληγές. Ας τιμήσουμε μαζί αυτά τα στίγματα κι ας προσκυνήσουμε με την βαθύτερη ταπεινοφροσύνη. Ας κατασφραγίσουμε όλους τους βήματα των αμαρτωλών σε αυτές, ώστε όσο περπατούν να νιώσουν τον Ιησοῦν που περιπάτει δίπλα τους, κι έτσι να μη τολμήσουν πλέον να τον προσβάλουν.

Βλέπομαι, λυπημένη Μητέρα, πως ο βλεμμα σου είναι σταθερός στο καρδιά που άνοιξε η λόγχη. Ως κλείσω και θάψω σε αυτό. Αν το κρατείς έτσι την καρδία μου κι τη ζωή μου, τότε θα μείνω κρυμμένος σε αυτήν για πάντα. Δώσε μοι την αγάπη σου, Μητέρα, να αγαπήσω τον Ιησοῦν, δώσε μοι το καρδιά σου ώστε να μπορώ να προσεύχομαι για όλους τους ανθρώπους, να πάσχω κι αμαρτωλούς για κάθε προσβολή που υπέστη αυτό το καρδία.

Μην ξεχάσεις, Μητέρα, ότι όπως παραδίδεις τον Ιησοῦ μου στο τάφο, έτσι θέλω κι εγώ να θάψω μαζί Του από τα χέρια σου, ώστε κάποτε να ανασταλώ με αυτόν και όλο το δικό του.

Τώρα θέλω επίσης να σου πληρώσω, αγαπημένη μητέρνα, το φόρο της υιοθεσίας μου. Συγχωρέω βαθιά για εσένα. Αν ήταν δυνατόν, θα ενώνεικα κάθε καρδιά, κάθε επιθυμία, κάθε ζωή και τη θέλωνε στα πόδια σου ως αποδεικτικό συμμετοχής μου στον πονό σου και στην αγάπη σου. Αισθάνομαι συμπάθεια για εσένα λόγω του τεράστιου πόνου που υπέστηκες όταν είδες τον Ιησοῦ: νεκρό,στεφανωμένο με ακανθή, διαρραγμένο από τις πληγές και τους ίους; όταν είδες αυτά τα μάτια που δεν σου κοιτούσαν πλέον, αυτά τα αυτιά που δεν ακούγονταν πια η φωνή σου, αυτό το στόμα που δεν μιλούσε πια σε εσένα, αυτές τις χέρες που δεν ευλογούνανε πια και αυτούς τους πόδες που δεν ακολουθούσανε πλέον. Αν ήταν δυνατόν, θα σου έδινα την καρδιά του Ιησοῦ σου, γεμάτη αγάπη. Θα τη δίνω σε εσένα για να σου δείξω τη συμπάθεια μου, όπως το αξίζεις, και να σου παρηγορήσω στην ακραία πικρία του πόνου σου.

"Ως ποιοι αγαπητοί ψυχές είναι για εμένα! Με κόστισαν τη ζωή του Υιού μου, ο οποίος είναι και Θεός. Και εγώ, η Μητέρα του και Συμπροσφορά της ανθρωπότητας, σας αφήνω τις ψυχές ως κληρονόμιο, Ο άγιε Σταυρό."

Λυπερμένη Μαμά! Ετοιμαζέστε ήδη να κάνετε την τελευταία θυσιά και να θάψετε τον θεϊκό Υιο σας. Πλήρως αφιερωμένη στον θέλημα του Ουρανού, Τον δίνετε τη τελευταία συνοδεία και Τον βάζετε στο τάφο με τα χέρια σου. Όταν κάνετε το σώμα να πέσει στο τάφο, αποχαιρετούστε Του για την τελευταία φορά και φιλάτε Το, εσείς κατακλυζόμενοι από τον πόνο που θέλει να σπάσει τη καρδιά σας. Αγάπη και πόνος Τε δεσμώνουν με το νεκρό σώμα, και τα δύο είναι τόσο μεγάλα όσο αν ήθελαν να σβήσουν την φλόγα της ζωής σου όπως εκείνη του Υιού σου.

Λυπερμένη Μαμά! Πώς θα αντέξετε χωρίς τον υιό σας, ο οποίος ήταν όλο για εσένα, η ζωή σου; αλλά έτσι θέλει το συμβούλιο της αιώνιας βούλησης. Πρέπει να πολεμήσεις δύο ανίκητες δυνάμεις: αγάπη και θεϊκό θέλημα. Η αγάπη Τε κρατάει στο τάφο και θέλει να αποτρέψει τη διαχωρισμό, το θεϊκό θέλημα είναι εναντίον αυτού και ζητά την θυσιά του. Λυπερμένη Μαμά! Τι να κάνετε; Πόσο σας λυπάμαι. Οί αγγελοί, έλατε και μεταφέρετε Εαυτήν από τα μέλη του σώματος του Ιησού, παγωμένα στον θάνατο, διαφορετικά θα πέθαινε κι εσύ.

Ό θαύμα όμως! Ενώ εσείς, η Μητέρα μου, φαίνεται ότι σβήνετε με τον Ιησοῦ, ακούω την φωνή σας, τρεμώντας από πόνο και διακόπτοντάς με στεναγμούς, λέγοντες:

"Ο αγαπημένος μου υιέ! Υπάρχει ακόμα μία παρηγόρηση που έχει ανακουφίσει τον πόνο μου: Μπορούσα να κλαύσω το πόνό μου πάνω στα τραύματα της ιερότερης ανθρωπότητά σας, να τα προσκυνήσω και να φιλήσω. Τώρα αυτή η παρηγόρηση έχει αφαιρεθεί κι από εμένα. Ο θεϊκός θέλημα το έχει διαταγεί έτσι, και υποκύπτω. Αλλά γνωρίζε, υιέ μου, ότι αν και θέλω, δεν μπορώ. Η ίδια η σκέψη του χωρισμού από εσείς κάνει να εξαντλήσω τις δυνάμεις μου. Το πνεύμα της ζωής φαίνεται να αποχωρεί από μένα. Ω, αφήστε με, για να είμαι αρκετά ισχυρή για αυτόν τον πικρό χωρισμό, να ενταφιασθώ πλήρως σε εσάς και να απορροφηθεί η ζωή σας, οι πόνοι σας, τα πράγματα της εξιλασμού σας και ό,τι είστε μέσα μου. Μόνο μια ανταλλαγή ζωής μεταξύ εσασών και εμένα μπορεί να με δώσει την δύναμη να κάνω το θύμα του χωρισμού από εσάς."

Λυπημένη μητέρα! Ηδη συγκαμπτάτε τη κεφαλή σας προς τη κεφαλή του Ιησοῦ, φιλάστας και κλείνοντας τις σκέψεις σας στις σκέψεις του Ιησοῦ. Ω, πόσα θα ήθελα να αναπνεύσω την ψυχή μου σε αυτόν για να μπορώ να δώσω ζωή για ζωή!

Λυπημένη μητέρα! Βλέπο σε φιλάς τα εξανθρωπήματα μάτια του Ιησοῦ. Πόσα πάσχεις επειδή δεν κοιτάζουν πλέον σε εσείς! Ω, πόση φορά εκείνα τα θεία μάτια, όταν κοίταζαν σε εσάς, σας μεταφέρονταν στα χαράματά της παραδείσου και έκαναν τη ζωή να αναγεννιέται από τον θάνατο!¹ Αλλά τώρα που δεν σας δίνουν πλέον μια ματιά, νομίζετε ότι πρέπει να πεθάνετε. Βυθίζειτε τα μάτια σας στα του Ιησοῦ και παίρνειτε τα μάτια Του, τις δάκρυές Του και τον πικρό πόνο που η όραση τόσο πολλών υβρίδων, τόσων καταφρονήσεων και περιφρονητικών από τους ανθρώπους προκάλεσε. Μητέρα διαπερασμένη από πόνο! Καλείτε και κλαιετε τον Ιησοῦ και λέειτε:

"Υιέ μου, είναι δυνατόν να δεν ακούεις πλέον Εμένα, που ήρθα σε σπεύση στο ελάχιστο σήμα που Σου έδωσα; Σε καλώ με δάκρυα και δεν ακούεις Εμείς; Ω η αγάπη που ένιωσε δυνατά προκαλεί μεγαλύτερη βασανιστήριο από έναν σκληρό τύραννο. Ήταν περισσότερο για Εμένα απ' την ίδια ζωή μου. Πώς θα μπορούσα να επιβιώσω αυτόν τον πόνο; Έτσι αφήνω το ακούω μου στο Σου και ζητώ για Εμείς αυτό που τα αυτιά σου έπρεπε να ακούσουν στην Παθός σου. Μόνον η πάθηση σου και ο πόνος σου μπορεί να με δώσει ζωή."

Ως μιλείς έτσι, μητέρα μου, ο πόνος που νιώθεις στο καρδί σου είναι τόσο μεγάλος ώστε η φωνή σου σβήνει και μένεις ακίνητη. Πτωχή, πτωχή μαμά μου, πως σε λυπάω! Ποιο σκληρό θάνατο πρέπει να υποφέρεις ξανά και ξανά!

Λυπημένη μητέρα! Το θεϊκό θέλημα εφαρμόζεται και Σε κινεί. Αλλά μια φορά πάλι βλέπετε στο πρόσωπο του νεκρού και φωνάζετε:

"Αγαπημένος υιέ μου, πόσο διαμορφωμένο είσαι! Εάν η αγάπη δεν με ειπεί ότι είσαι ο Υιός μου, Η Ζωή μου, Όλα μου, δε θα Σε αναγνώριζα πλέον. Η φυσική σου ωραία έχει φθαρεί, τα ρόδινα σου μάλλια έχουν γίνει χλωμά, το φως και η χαριστικότητα που λάμπανε από το όμορφο πρόσωπό σου και μαγέψαμε όλους τους που Σε βλέπουν έχει μετατραπεί στο χρώμα του θανάτου. Aγαπημένος υιέ, πόσο κακώς κτυπήθηκες! Τί ορριζόντιο έργο έκαναν οι αμάρτητες στα ιερά σου μέλη; Πως η μητέρα σου, που είναι ανεξάρτητα από Σένα, θα ήθελε να αποκαταστήσει την παλιά σου ωραία! Θα ήθελα να θάψω το πρόσωπό μου στο δικό σου και να δεχτώ το δικό σου σε αντάλλαγμα, ακόμη και τις χτυπητές στις μάγουλες, τα λυπητικά, την περιφρόνηση και όλα όσα έχει υποστεί το ιερότερο πρόσωπο σου. Υιέ μου, εάν θέλεις να με κρατήσεις ζωντανή, τότε δώσε μου τις πάθειές σου, διαφορετικά θα πεθάνω."

Ο πόνος σου, Μάνα μου, είναι τόσο μεγάλος που απειλεί να σε καταπνίξει. Σε κλέβει την λέξη σου. Είσαι συντετριμμένη όταν σταθείς μπροστά στο πτώμα του γιου σου. Πόσο πολύ σ' αλεπούω! Οι αγγέλοι του ουρανού, έλατε και ανυψώστε τη μητέρα μου! Η θλίψη της είναι άμετρη, τα νερά των πιεστών την κατακλύζουν, θέλουν πραγματικά να τη θάψουν στα κύματα τους ώστε να έχει σχεδόν καμία ζωή. Μόνο η θεϊκή βούληση σπάει αυτά τα κύματα και δίνει σε εσένα νέα ζωή.

Πάλι ξαναφιλάς τα χείλια του αποθανόντος Σου Υιού, νιώθεις την πικρία της χολής από την οποία γεύστηκε τα χείλη του Ιησού και κλαίοντας φεύγες:

"Υιέ μου, δός στη μητέρα σου μια ακόμη λέξη! Είναι δυνατόν να δεν ακούς πλέον τη φωνή σου; Όλες οι λέξεις που είπες σε μένα στην ζωή ήταν βέλους που τραυμάτιζαν την καρδιά μου με πόνο και αγάπη. Αλλά τώρα που τον βλέπο νεκρό, αυτά τα βέλη αρχίζουν να κινούνται και με σκοτώνουν ξανά και ξανά, σαν να θέλουν να πει:

'Δεν θα ακούσεις πλέον το Υιό σου, δεν θα ακούεις την γλυκιά φωνή Του, τη μελωδία του Κτιστικού Λόγου Του που έκανε την καρδιά σου παράδεισο κάθε φορά που τον έλεγε.

Τώρα το παραίσι μου έχει χαθεί και δεν έχω τίποτα άλλο από τη πικρία του πόνου. Ω Υιέ μου! Θέλω να σου δώσω την γλώσσα μου για να ζωντανεύσει η σου, ώστε να με πληροφορήσεις τι πάθες στην αλαζονική δίψα σου και από τη πικρία της χολής; ότι έργα εξιλάσεως ανέλαβες, ποια προσευχές έκανες. Αν ακούσω την φωνή σου στις προσευχές μου και στα πράγματα ικανοποίησης, τότε ο πόνος μου θα είναι πιο ανεκτός και η φτωχή μητέρα σου θα μπορεί να ζήσει μέσα από τα πάθη σου."

Μητέρα μου η πονητική! Τώρα βλέπω ότι είστε σε σπεύση, γιατί όσες είναι γύρω από εσάς θέλουν να κλείσουν το τάφο. Ξανά παίρνετε τα χέρια του Ιησοῦ στα δικά σας, τους πιέζετε στο στήθος σας και κάνετε τις τραύματά τους και τον πόνο που έχουν υποστεί δικούς σας. Είναιτε να κοιταξετε στα πόδια του Ιησοῦ, να μελετησετε τα βαρβάρικα τραύματα από τους ιόλους, και κάνετε αυτά τα τραύματα, ναι, τα πόδια ίδια, δικά σας, όπως λέμε, για να ακολουθήσετε τους αμαρτωλοὺς με τα πόδια του Ιησοῦ και να τους αρπάξετε από την κόλαση.

Ανησύχητρη μητέρα! Τώρα βλέπω ότι αποχωρείτε από το τραυματισμένο καρδιά του Ιησοῦ. Εδώ σταματάετε. Αυτός είναι ο τελευταίος χτύπης που θα λάβει η καρδία της μητρός σας. Όταν θέλει να εξερχεται έξω από το στήθος της από την ένταση του αγάπης και του πόνου, αισθάνεται τη ανάγκη να κάνει την ιεράτερη καρδιά του Ιησοῦ δική της και με αυτήν τον αγαπημένο του που απορρίπτουν πολλοί άνθρωποι, τις ποντοφόρες επιθυμίες του στις οποίες η ανθρώπινη αχαρίστιά δεν αντιστοιχεί, τον πόνο και την τραυματισμένη καρδιά. Βλέπετε τη βαθιά και ευρεία τραύματα στην καρδία Του και πιέζετε τα χείλη σας στο αίμα που βγάζει από αυτό. Ως εάν είχε κερδίσει ζωή από αυτόν, τώρα νιώθετε την δύναμη μέσα σε εσάς για το πονητικό χωρισμό. Μετά από μια τελευταία αγκαλιά με τον Ιησοῦ σας, επιτρέπετε ένα μεγάλο πέτρα να κλείνει το τάφο.

Αλλά σου παρακαλώ, μητέρα μου, με δάκρυα, δεν άφησεν ο Ιησούς από την όψη μας για λίγο ακόμα. Περίμενε μέχρι να κλείσω σε εσάς τον Ιησοῦ, για να πάρω τη ζωή Του μέσα μου. Μπορείτε να ζήσετε χωρίς τον Ιησοῦ, εσύ η αμάρτητος, η αγία, πλήρης χάριτος; πολύ λιγότερο εγώ, η αδυναμία, το ίδιο το κακό, ένα βάθος αμαρτίας. Ω σοφρή μητέρα, μην με άφησες μόνος! Παίρνε με σε εσάς, αλλά πρώτα κενώσειε από εμάς για να μπορώ να κρατώ τον Ιησοῦ εντελώς μέσα μου, όπως το έκανατε και σένα. Πάρτε μαζί με εμένα την εργασία σας ως μητέρα, που ο Ιησούς σου έδωσε στο σταυρό. Αφήστε η ακράτητη φτώχεια μου να κάνει μια διάρρηξη στην καρδιά της μητρός σας. Κλείσε με εντελώς στον Ιησοῦ και κλείσει τον Ιησοῦ εντελώς μέσα μου.

Κλείστε στο μυαλό μου τις σκέψεις του Ιησού, ώστε καμία άλλη σκέψη να μη βρει είσοδο σε μένα. Κλειδώστε τα μάτια του Ιησού στα δικά μου, έτσι ώστε ποτέ ξανά να μη διαφύγει από τη θέα μου; το ακούσιό Του στο δικό μου, για να τον ακούω πάντα και να εκτελώ την ιερότερη θέλησή Του σε όλα; το πρόσωπόν Του στο δικό μου, ώστε όταν βλέπω το πρόσωπο του, διαμορφωμένο από αγάπη προς εμένα, να έχω οίκτο για Τον Ιησού και να κάνω εξιλάσκευση; τη γλώσσα Του στη δική μου, έτσι ώστε να μιλώ, προσεύχομαι και διδάσκω με την γλώσσα του Ιησού. Κλειδώστε τα χέρια Του στα δικά μου, ώστε κάθε κίνηση που κάνω και κάθε έργο που πράττω να έχει ζωή από τις εργασίες και τις κινήσεις του Ιησού; τα πόδια Του στα δικά μου, έτσι ώστε κάθε βήμα που κάνω να φέρνει ζωή, δύναμη και σωτηρία σε όλους τους ανθρώπους.

Κρατήστε επίσης την καρδιά Του στη δική μου και αφήστε με να ζώ από τη αγάπη Του, τα ιερά επιθυμίες Του και τις πόνες Του. Παίξτε το παγωμένο δεξιό χέρι του Ιησού σας, δοτήσατέ μου την τελευταία ευλογία με αυτό και μόνο τότε αφήστε τον σώμα Του να κλειδώσει στον τάφο. Ο τάφος είναι κλειστός.

Άρχιζε να περπατάς μακριά, αλλά σταμάτατε σαν πέτρινος, για να πειρές χαιρετισμό με μια τελευταία ματιά. Μητέρα μου, τραυματισμένη από τον πόνο, μαζί σου και εγώ λέω χαίρετισμα στον Ιησοῦ. Κλαίγοντας, πάσχω μαζί σου και σε συνοδεύω στη πικρή σου μοναξιά. Θέλω να μείνω δίπλα σου για να σου προσφέρω μια λέξη παρακλήσεως και μία ματία οίκτου κάθε φορά που ένας πόνος αναπτύσσεται από το στέρνο σου. Θέλω να ξηράνω όλα τα δάκρυά σου, και όταν βλέπω ότι η δύναμή σου φεύγει, θα σε κρατήσω στα χέρια μου.

Τώρα, με υπεράνθρωπη δύναμη, αποσπάεστε από τον τάφο του Υιού σας και επιστρέφετε στην Ιερουσαλήμ την ίδια τρόπο που ήρθατε. Αλλά μόλις κάνειτε λίγα βήματα, τρέχετε προς το σταυρό στο οποίο ο Ιησούς πάθηκε και πέθανε τόσο πολύ. Το αγκαλιάζετε, και όταν το βλέπετε ακόμα κόκκινο από αίμα, όλος ο πόνος που υπέστη εκεί αναζωογονείται στην καρδιά σας. Γιατί δεν μπορείτε πλέον να κρατήσετε τον πόνο σας πίσω, φωνάζετε με την ανεκφράστη δύσκολη σας:

"Ω Σταυρέ, γιατί ήταν τόσο άγριος προς τον Υιό Μου; σε τίποτα δεν Τον έσπας, σε όλα ήσουν αμετάκλητος. Δεν μου επέτρεψες, την πικρή Μαμά, να Του δώσω και ένα γούστο νερού όταν Θελούσε να πιει, κι μόνο ξίδι και χολή Τιμήθηκαν στο διψασμένο Στόμα του. Ω καρδιά μου, τραυματισμένη από τον πόνο, λυγίζει! Πώς θα ήθελα να μετατρέψει την Καρδία μου σε ένα αναψυχτικό ποτήρι για να υγρανήσει τα Χείλη Του και να σβήσει τη διψά του, αλλά με μεγάλη θλίψη μάθα ότι απορρίφθηκα. Ω Σταυρέ, άγριας αλλά αγίαστος, γιατί ευγενεύεις από την επαφή του Υιού Μου! Μετατρέπει αυτήν τη σκληρότητα με την οποία Τον αντιμετώπισε σε οίκτο προς τους φτωχούς θνητούς. Για χάρη των παθών που υπέστη ο Υιός μου πάνω σου, ζητάει ελεημοσύνη και δύναμη για όλους τους πονούντες ανθρώπους, ώστε κανείς να μη χαθεί στα Σταυρούς και τα θλίψεις του. Ω, πόσο αγαπητοί είναι οι ψυχές μου! Με κόστισαν τη ζωή του Υιού Μου, που είναι επίσης Θεός. Και εγώ, η Μάνα Του και Συμπαρθενήτρια της ανθρωπότητας, σας αφήνω τις ψυχές ως κληρονομιά, Ω αγία Σταυρέ! Τώρα Τι Θέλω να σε φιλήσει πριν αποχωρήσω."

Λυπημένη μάνα, πόσο έλεος έχω για Εσένα! Σε κάθε βήμα συναντάς νέες πόνους. Όπως αυξάνονται ανεξίτηλα, οι κυμάτες τους γίνουν όλο και πιο πικρόι, σας πλημμυρίζουν, σας κατακλύζουν σε αυτά, και κάθε στιγμή σκέφτεσαι ότι πρέπει να πεθάνεις. Τώρα έχετε φτάσει στο μέρος όπου συναντήσατε τον Ιησού υπό το βαρύ φορτίο του σταυρού, κουράστηκε, με αίμα που στραγαλιζόταν, με ένα στέφανο από αγκαθιά στον κεφάλι του, το οποίο, καθώς χτυπούσε στο σταυρό, έβγαινε όλο και πιο βαθύ και προκάλεσε τον φορέα του βασανιστήρια. Εδώ σε αυτό το μέρος, τα μάτια του Ιησού ψάχνουν την συμπονοή σας όταν συναντούν τα δικά σου. Αλλά οι στρατιώτες τον ώθησαν μπροστά για να τους αποστερήσει και από αυτή τη παρηγορία. Τον άφηναν να πέσει, και με κάθε πτώση χύνονταν νέο αίμα. Στιγμές, Μάνα, βλέπω αυτά τα μέρη υγρά από αίμα, και προσκυνώντας στη γη για να φιλήσω την ερυθρόχρωμη γη, ακούω Εσένα να λέει: “Οι αγγελοί μου, έλατε και φυλάξτε αυτό το αίμα, ώστε κανένας σταγόνας να μη πατηθεί από τους πόδας και να βεβηλωθεί!”

Λυπημένη μάνα! Ας φτάσω την χείρα μου προς Εσένα για να σας ανεβάσω, και θυμήσου ότι άλλοι πόνοι περιμένουν Εσένα. Όπου κι αν πατήσει το πόδι σας, υπάρχουν ίχνη αίματος και αναμνήσεις του πάθους του Ιησού. Τώρα βιαζόμαστε τα βήματα σου και κλειδώνετε τον εαυτό σας στο Άνω Δωμάτιο. Κλείνομαι επίσης εκεί, γιατί το κενάκιο μου είναι η Αγία Καρδιά του Ιησού. Σε αυτήν την καρδία, όπου μένειτε και Εσένα, θέλω να σταθώ δίπλα σας σε αυτή τη στιγμή της πιο πικρότερης ερημιάς, γιατί δεν μπορώ να φύγω μόνος με τέτοιο πάθος.

Ερήμη μάνα! Και Εγώ είμαστε το παιδί σου που δεν μπορεί να ζήσει μόνοι, που δεν θέλει να ζήσει μόνοι. Παίρνετε μει στο γυναικεία χέρια σας, δείξτε τον εαυτό σας ως μάνα, γιατί χρειάζομαι οδηγίες, βοήθεια και δύναμη. Βλέπω την φτώχεια μου και ξεχύστε τουλάχιστον μια δάκρυα πάνω στα τραύματα μου.³ Αν με βλέψετε ακόμη και σκορπίσει, τότε πιέστε μει στο γυναικεία σας καρδιά και κάλεσε την ζωή του Ιησού πίσω σε εμένα.

Αγάπη Μητέρα, πόσο βαθιά σου συμπαθείω, γιατί ο πόνος σου είναι ανεξήγητος! Θελούσα να μετατρέψω όλο το εσωτερικό μου σε γλώσσες, σε φωνές, για να γνωρίσεις τη συμπονία μου. Αλλά ας θυμίσουμε, η συμπάθεια μου είναι ανεπαρκή μπροστά στο τέτοιο πάθος. Καλώ λοιπόν τους αγγέλους, προσκυνούω την Παναγία Τριάδα και τους παρακαλώ να σε περιβάλλουν με τις ουρανικές αρμονίες τους, τις ουρανικές χαράς τους και τη celestial ομορφιά τους, για να σου δείξουν τη συμπάθεια τους και να ανακουφίσουν τον έντονο πόνο σου; ώστε να σου φέρουν στα χέρια του Θεού και να μετατρέψουν όλα τα πάθη σου σε αγάπη.

Αγάπη Μητέρα, τώρα μια τελευταία παρακαλώ για λογαριασμό όλων των ανθρώπων και λόγω των παθών που έχετε υποστεί, ιδιαίτερα στην πικρή εγκατάλειψή σου: Βοήθησε με στο χρόνο του θανάτου μου, όταν η φτωχή ψυχή μου, μόνη, εγκαταλελειμμένη από όλους και βασανισμένη από χιλιάδες φόβους και ανησυχίες. Τότε έλα και ανταποδώσε με για την συνοδεία που σου έδωσα συχνά στη ζωή μου. Έλα να βοηθήσεις σε αυτήν τη στιγμή, σταθού στο πλευρό μου και απελάσει τον κακό εχθρό. Πλύνει την ψυχή μου με τα δάκρυά σου, κάλυπτε με το αίμα του Ιησού, ενδύσε με τις αρετές Του, κοσμήσου με τους πόνους και όλα τα έργα και πάθη Του. Ας εξαλειφθούν όλες οι αμαρτίες μου από τη δύναμη των παθών του Χριστού και των πόνων σου και να είμαι πλήρως συγχωρημένος. Όταν τότε αναπνεύσω το τελευταίο μου πνοή, περιλάβει με στα χέρια σου, πάρε με κάτω από τη προστατευτική σου μάντρα, κρύψε με από την όψη του κακού εχθρού, φέρε με σε πτήση στον ουρανό και τοποθετήσει με στα χέρια του Ιησού. Συμφωνείς με αυτό, η μητέρα μου;

Σε ζητώ επίσης να ανταποδώσει τη συνοδεία που σου έδωσα σήμερα σε όλους όσες πεθαίνουν. Έλα ως μια μητέρα για όλους αυτούς, γιατί βρίσκονται σε κίνδυνο και χρειάζονται μεγάλη βοήθεια. Ω, μην αρνηθεί κανείς τη μαθητική αγάπη και φροντίδα σου!

Μια τελευταία λέξη αποχαιρετισμού: Όπως σε αφήνω, ζητώ να με περιλάβεις στο Ιερό Καρδί του Ιησού. Ως κάνω το χείλος στα μαθητικά σου χέρια, δός μου την ευλογία σου. Αμήν.

Μαριάμ με το παιδί γλυκό, Δώσε σε όλους εμείς τη ευλογία σου!

Σκέψεις και Πράξεις

παρ' Αγίου Πατρός Αννίμπαλε Ντι Φρανσία

Μετά τον θάνατό του, ο Ιησούς ήθελε να τραυματιστεί από μια λόγχη για αγάπη μας. Και εμείς—αφού αφήνουμε να τραυματιστούμε σε όλα από την Αγάπη του Ιησού; ή αφήνουμε να τραυματιστούν από την αγάπη των κτισμάτων, από τις ευχαρίστιες και από τη συνηθειότητα μας με εαυτούς; Και το ψυχρότητα, σκοτιάδα και τα θυσιαστικά, τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά, είναι τραύματα που ο Κυριός κάνει στην ψυχή. Αν δεν τις παίρνουμε από τα Χέρια του Θεού, μας τραυματίζουμε κι οι τραυματισμοί μας αυξάνουν πάθη, αδυναμίες, εαυτόπιστα—in ένα λόγο, κάθε κακό. Από την άλλη πλευρά, αν τις παίρνουμε σαν τραύματα που κάνει ο Ιησούς, Θα βάλει τη Αγάπη Του, τα Αρετή του και το Όμοιο του σε αυτά τα τραύματα, τα οποία θα μας κάνουν αξιότιμους για τους Φιλιά Του, τις Γλυκείες Του και όλα τα στρατηγήματα μιας Θείας Αγάπης. Αυτά τα τραύματα θα είναι συνεχείς φωνές που θα τον καλέσουν κι θα τον αναγκάζουν να μένει μαζί μας συνεχώς.

Ω Ιησού μου, η λόγχη σου να είναι ο φυλάκης μου που με προστατεύει από κάθε τραύμα των κτισμάτων.

Ο Ιησούς αφήνει να τον αποκαθήλωνε από το Σταυρό στα χέρια της Μάνας Του. Και εμείς—αφού βάζουμε όλες τις φοβίες μας, τα δισταγμάτά μας και τις αγωνία μας στις χεριά μας; Ο Ιησούς αναπαύτηκε στο κόλπο της Θείας Μητρός Του. Και εμείς—αφού αφήνουμε τον Ιησού να αναπაუ�θεί αφαίροντας τις φοβίες μας και τις αγωνιές μας;

¹ Όταν η Μαρία, καταπονημένη από πόνο, έφαινε κοντά στον θάνατο, μια βλέψη του Υιού της έδωσε τη δύναμη να ζήσει ξανά.

² Αυτή η παρακαλώση είναι δικαιωμένη γιατί κάποιες άνθρωπους βλασφημούν τον Θεό στο σταυρό και την πάθη, απογοητεύονται κι αφήνουν τη ζωή τους.

³ Τραύματα του σώματος και τραύματα της ψυχής, γιατί η ερημίτισσα έχει κλειστεί στο κρεβάτι της από δεκαετίες και έχει κοινοποιηθεί με την πάθη του Σωτήρος περίπου εξήντα χρόνια.

Θυσία και Ευχαριστία